پشت این پنجره های بسته ، یه قفس مونده با یک دل خسته

کاش می شد که مثل روزای قدیم ، با دلت همسفر جاده ی دنیا می شدم

خسته ام از دل تنهای خودم

کاش که عمر قصه ی ما کم نبود

آخر عشق من و تو گریه و ماتم نبود

کاش که تنها یادگار تو به من ، پیرهن تلخ عزا بر تن نبود

تو می گفتی که من و تو خسته ایم ، توی این جاده ی پُرپیچ هوس

من و تو مسافر در به دریم ، بیا بشکنیم تا نشکسته نفس

من می گفتم خستگی مون درد عشق

ولی میشه درد و تو سینه نشوند

بزار بشکنه غرورمون ولی ، غم تنهایی رو از ریشه سوزوند

کاش میدونستی هنوز دوست دارم

روز و شب حسرت روزای گذشته رو دارم

حالا که رفتی و نیستی پیش من ، طاقت همیشه بودن ندارم